دانشمندان خارجی پی گذاران داروخانه را مسلمین می دانند.

ویل دورانت در کتاب تاریخ تمدن می نویسد:

نخستین بار داروخانه به وسیله مسلمانان ایجا د شد و هم آنها نخستین مدرسه داروشناسی را بنیاد نهادندو در علم قراباذین کتابهای معتبر نوشتند.

و مورخ دیگر فیلیپ خلیل حتی در کتاب تاریخ عربی می نویسد:

استعمال دارو در نزد مسلمین در آن روزگار پیشرفت بسیار کرده بود . مسلمین اولین کسانی بودند که دکانهای دارو ف روشی پدید آوردند و هم آنها قدیمیترین یمدرسه دراوگری را بنیاد نهادند ونخستین کتاب قراباذین یعنی طریقه ترکیب داروها را بجا نهاده و درباره ترکیب داروها رسائل مکرر نوشته اند.

نخستین کسی که در این باره مطلب نوشت جابربن حیان بود که شهرت جهانگیر دارد و او را پدر کیمایا عرب لقب داده اند و در حدود سال ( ۱۶۰ خجری ۷۷۰ میلادی) بلند آوازه شد. از دوران مأمون و معتصم به بعد داروگران می بایست امتحان بدهند یک بار چنان شد که طبیبی در کار علاج خطا کرده بود و مقتدر خلیفه در سال ( ۳۱۹ هجری ۹۳۱ میلادی ) دستور داد تا سنان بن ثابت بن قروه همه طبیبان پیشگاه را امتحان کند و به کسانی که شایستگی دارند پروانه بدهد بیشتر از صدو شصد طبیب از امتحان گذشته و بغداد از مدعیان طب و شیادان آسوده شد . صالح بن علی وزیر مقتدر نیز به سنان دستور داده بود که هیئتی از طبیبان را مأمور کند که با داروهای لازم در همه جا بگردند و رنجهای مردم را سبک کنند و هم بازدید روزانه از زندانها را به عهده اطباء دیگر گذاشته بود . اینگونه اقدامات نشانه توجه خردمندانه به صحت عمومی است که در آن روزگار در سایر نقاط دنیا معمول نبوده است.

مورخ مشهور ، جرجی زیدان در این رابطه می نویسد:

دانشمندان اروپا که در رستاخیز علمی اخیر خود در فن داروسازی مطالعه و تحقیق نمودند دریافتند که مسلمین پایه گذار این علم هستند و آنها بودند که برای نخستین بار طریقه داروسازی را ترتیب داده و داروهای تازه ای پیدا کردند.

خانم دکتر هنکه مطالب دیگری در این زمینه دارد:

جمع آوری فرمولهای داروئی در یک کتاب ا دانشمندان اسلامی سرچشمه می گیرد . کتابهائی که بر حسب آن بعضی از داروسازان تا قرن هفده میلادی داروهای خود را می ساختند. مدتها بود داروهائی که نزد مسلمانان معمول بود از طریق تجاری و در درجه اول از طریق بندقیه ب ه اروپا جریان داشت . د نزدیکی سیسیل که تخت حکومت مسلمانان بود با ترجمه کامل طب اسلامی بوسیله کنستانتین آفریقائی بداروسازی اروپا جان تازه دمیده شد که شعاعهای آن تا رودخانه راین آلمان و در نوشته ها (هیلدگاردفون بینگن) رسید.تأثیرات مستقیم علمی مسلمانان روی دارو ساز اروپا تا آخر دوران هومانیستی و رنسانس باقی ماند. بلکه تا قرن ۱۹ میلادی نیز روی آن تأثیر گذاشت. در سال ۱۷۵۸ میلادی بخشهائی از علم داروسازی ابن البیطار مجددا بچاپ رسید. حتی در سال ۱۸۳۰ میلادی کتاب داروسازی اروپایی بر مأخد عربی و فارسی متعلق به قرن ۱۲ م یلادی بود بتألیف یک ارمنی بنام مخیتار مجددا به چاپ رسید.

در اینجاست که دیگر رشته رابطه با اروپا کسسته شد ولی امروزه نیز هر بیمارستان با تمام وسائل تشکیلاتی اش هر لابراتوار شیمی هر داروخانه و هر عطاری مجسمه زنده و قابل لمس است از اهمیت تمدن اسلامی هر قرص رو کش شده یک خاطره کوچکی است از دو پزشک بزرگ اسلامی و معلم اروپائیان زکریای رازی و ابن سینا.