گفتگو با همسر شهید سرلشگر آزاده حسین لشگری

می دونید۶۴۱۰ روز اسارت یعنی چی؟

گفتم: اگه تا آخر یه آرزو داشته باشی چیه؟
گفت: یعنی تا آخر عمر؟
گفتم: بله؟
گفت: آقای لشگری زنده بشه!

می دونید؟ ایکاش من و شما هم حداقل یک روز یا فقط یک ساعت اسیر بودیم، آن هم نه در عراق، بلکه توی چهاردیواری شهرمون، خونمون، … تا می فهمیدیم، اینکه یه آدمی توی سن جوانی و حدود یک سال بعد از ازدواج با داشتن یه پسر ۴ ماهه می ره از وطن و ناموس ما دفاع کنه و ۶۴۱۰ روز اسیر میشه یعنی چی؟
اینکه همسر جوان و ۱۸ ساله ی همین آدم،‌ وقتی همسرش توی خاک عراق زمین گیر شده و ۱۲ سال تمام هیچ اطلاعی و سرنخی ازش نداره و ۱۸ سال تمام هم منتظرش میشه تا او را برای یک بار هم که شده دوباره ببینه، ‌یعنی چی؟
اینکه این آدم طی ۱۸ سال دلش لک زده برای یه جرعه آب خنک، یک لقمه نان داغ، یه ذره محبت، یه آب باریکه امید و آینده،‌ یعنی چی؟
اینکه همین زن، تا میاد، بعد از آزادی همسرش، زندگی دوباره ای را شروع کنه تا همدیگر را بفهمند و یه آرامش نسبی پیدا کنند، دوباره و برای همیشه او میره، یعنی چی؟
اینکه حالا دیگه همون زن، اون یه ذره امید ۱۸ ساله اش را هم از دست داده، یعنی چی؟
ولش کن، من اصلا قاطی کرده ام و نمی دونم چی می گم، ولی این زن مقاوم با همه ی آرزوهای برباد رفته و نرفته اش، خیلی صبور و در کمال سادگی ما را پذیرفت و به همه ی پرسش هامون پاسخ داد.
نحوه آشنایی شما با شهید چگونه بود؟
آقای لشگری یک نسبتیبا ما داشتند و بعضا هم رفت و آمد فامیلی داشتیم و گهگاه ایشان به منزل ما می آمدند. آن روزها من کلاس دوم یا سوم راهنمایی بودم که برای اولین بار ایشان را دیدم و همان سال هم برای ادامه تحصیل و طی دوره های خلبانی به آمریکا رفتند.
وقتی از آمریکا برگشتند من کلاس سوم دبیرستان بودم و کمی بزرگتر شده بودم که پس از مدتی ایشان مرا از پدر و مادرم خواستگاری کردند. ابتدا پدرم قبول نمی کردند چون خواهر بزرگتری در خانه داشتم که هنوز ازدواج نکرده بود، اما آقای لشگری در تصمیمشان مصر بودند و می گفتند: شما بله را بگویید و خواهر بزرگتر ایشان هم خلاصه خواهند رفت.
و بالاخره اسفند ماه همان سال رسماً به خواستگاری من آمده و مقدمات کار طی شد تا اینکه هشتم فروردین ماه سال ۵۸ ما را به عقد یکدیگر در آوردند و تیرماه سال ۵۸ هم ازدواج کردیم و چون محل خدمت حسین دزفول بود، برای زندگی به آنجا رفتیم.
چطور شد که آقای لشگری رفتند مأموریت جنگی؟
شهریور سال ۵۹ بودکه برای دید و بازدید فامیل و بستگان به تهران آمدیم و چند روزی ماندیم که بیستم شهریور برای حسین نامه ی محرمانه ای آمد که به پایگاه هوایی دزفول برگردد. ایشان وقتی آماده رفتن شد از من خواستند بمانم تهران و همراه ایشان نروم، علت را که جویا شدم، گفتند: به دلیل حملات عراق، پایگاه وضعیت خوبی ندارد و صلاح نیست که شما بیایید، البته مدتی بود که ایران درگیری های مرزی با عراق داشت اما هنوز جنگ به صورت علنی نشده بود. ایشان رفتند و ۲۷ شهریور ماه سال ۵۹ بود که هواپیمایشان بر اثر اصابت موشک دشمن در خاک عراق سقوط کرده و حسین اسیر شد.
شما از واقعه ی اسارت ایشان چگونه باخبر شدید؟
از زمانی که ما ازدواج کرده بودیم قرارمان با حسین این بود که هر کجا که بودند، سر ساعت ۹ شب با من تماس تلفنی داشته باشند و این قرار در طول حدود یک سال زندگی مشترکمان همیشه و تحت هر شرایطی از سوی او رعایت می شد. یادم هست که آن روز ۵ شنبه ۲۷ شهریور ماه بود که برای اولین بار، ساعت ۹ شب شد و حسین زنگ نزد. من خیلی نگران شدم، در دلم آشوبی به پا شده بود، چند بار با پایگاه هوایی تماس گرفتم ولی هیچکس تلفن را جواب نداد، نگرانی ام خیلی بیشتر شده بود، اما کاری از دستم ساخته نبود، تا صبح صبر کردم، ساعت حدود ۸ یا ۹ بود که از ستاد نیروی هوایی زنگ زدند، با عجله گوشی را برداشتم، گفتند آدرس بدهید، نامه ای است که باید بیاوریم و تحویل شما بدهیم. پرسیدم حسین کجاست و اینکه چرا با تلفن صحبت نمی کند، گفتند: ایشان به مأموریت محرمانه ای رفته اند و نمی توانند با شما تماس بگیرند.
من هم قبول کردم،‌ آدرس دادم و منتظر شدم، در را که زدند، تعارف کردم و آمدند داخل و نشستند ابتدا بحث تهاجم عراق و اینکه به خاک ما تجاوز شده است و باید در مقابل آنها ایستاد، مطرح شد.
من که دل توی دلم نبود گفتم: اینها را که من خودم هم خبر دارم؟ حسین کجاست و از او چه خبر دارید؟
گفتند: هواپیمای همسرتان را زده اند.
یک لحظه فکر کردم، حتماً حسین در خاک ایران فرو آمده و احتمالا زخمی شده باشد و اینها نمی خواهند به من بگویند.
گفتم: حسین کجاست و در چه وضعیتی است؟
گفتند: هواپیمایشان را توی خاک عراق زده اند، ‌البته مرزبانان ما با دوربین دیده اند که چتر نجاتش باز شده، اما اززنده بودنش خبری نداریم.
سه روز بعد از آن، سی و یکم شهریور بود که جنگ تحمیلی عراق به ایران رسما آغاز شد و من هم هیچ خبری از حسین نداشتم.
چه زمانی از اسیر شدن ایشان مطلع شدید؟
از روزی که خبر سقوط هواپیمایش را شنیدم، تا ۱۰ سال هیچ خبر موثقی از او نداشتم،‌ خیلی جاها رفتم و موضوع را پیگیری کردم، اما هیچکس خبری نداشت. در طول این سالها واقعا بلاتکلیف بودم، تا اینکه سال ۶۹ و پس از پایان جنگ تحمیلی، اسرا به ایران بازگشتند، من هم سراغ آنها رفته و خلاصه متوجه شدم که حسین در عراق اسیر است و عده ای از اسرا او را دیده اند. اما گفتند که تا سال ۶۷ که ایران قطعنامه را قبول کرد ایشان را دیده اند و از آن تاریخ به بعد او را از سایر اسرا جدا کرده و به مکان نامعلومی برده اند که دیگر هیچکس از او خبر نداشت.
چرا او را مخفی نگهداشته بودند؟
از آنجائیکه ۳ روز قبل از آغاز رسمی جنگ تحمیلی، ‌حسین را به اسارات گرفته بودند، می خواستند او را به عنوان مدرکی که بعدها بگویند آغازگر جنگ، ایران بوده است نگهداری کنند و به همین دلیل هم اجازه مشخص شدن هویت او را از طریق صلیب سرخ جهانی نمی دادند. البته این در حالی بود که عراق خیلی زودتر از اینها، درگیری در مرزهای ایران را شروع کرده بود ولی دستگیری حسین برای آنها سند ارزشمندی بود که نمی خواستند به این راحتی ها آن را از دست بدهند.
وقتی خبر انتقال او را از سال ۶۷ به مکانی نامعلوم شنیدم و اینکه هیچکس از او طی ۲ سال بعد هیچ خبری نداشت زندگی ام به تلاطم افتاد و حسابی نگران شدم که او کجاست و چه اتفاقی ممکن است برایش افتاده باشد لذا شروع کردم به جستجو و به هر دری زدم که از او خبری بگیرم، اما متأسفانه هیچ مسئولی از موضوع اسارت و وضعیت ایشان خبر نداشت.
برای اولین بار چه زمانی و چگونه از اسارت ایشان مطمئن شدید؟
خرداد ماه سال ۷۴ بود که نمایندگان صلیب سرخ بالاخره همسرم را رسما ملاقات کرده و از ایشان ثبت نام کرده بودندکه بعد از آن اولین نامه حسین به دستم رسید، نامه ای که تمام وجودم را سرشار از امید و آرزو کرد، اما من که مسایل مختلف را طی سالها گذشته دیده بودم، هنوز باور نمی کردم که این نامه، نامه حسین باشد: ولی وقتی برایش جواب نامه را فرستادم و دوباره از او نامه دریافت کردم، خیالم راحت شد که او زنده است و یک روزی خواهد آمد.
شما قبل از اینکه آقای لشگری اسیر شوند، هیچ فکر می کردید که ممکن است یک چنین اتفاقی برای ایشان بیفتد؟
حسین همیشه آماده این اتفاقات بود و گهگاهی هم با من صحبت می کرد تا آمادگی قبلی داشته باشم، خیلی وقت ها خودش داوطلب می شد که برود شناسایی های مرزی را انجام دهد، تا دین خود را به انقلاب ادا کند و گاهی هم می گفت که پایان راهش ممکن است به شهادت و یا اسارت ختم شود، اما من جوان بودم و احساسی و کمتر متوجه این واقعیات بودم.
تقریبا ۱۰ سال کامل بعد از اسارت از همسرتان هیچ خبر و اثری نداشتید، پس چگونه امید به باز گشت او داشتید؟
درست است که ۱۰ سال از ایشان بی خبر بودم، اما هیچوقت نا امید نمی شدم چون او را خیلی دوست داشتم، از طرفی از او یک فرزند داشتم که من را به ادامه زندگی امیدوار کرده بود و همیشه فکر می کردم که اگر یک روزی حسین برنگردد، یادگار او را دارم، بزرگش می کنم و با تربیت صحیح، حسین دیگری را تحویل جامعه می دهم.
البته همیشه آرزو می کردم که ایکاش این اتفاق برای من می افتاد، نه برای او، من می رفتم ولی او می ماند، او از من خیلی مقاوم ترو صبورتر بود.
در طول این سال ها به ازدواج مجدد فکر نکردید؟
اصلا، من خانواده ی خوبی داشتم، هنوز هم دارم، آنها همه پشتم بودند و به هیچ وجه نمی گذاشتند که احساس تنهایی و یا نبود حسین را حس کنم، همیشه دوروبرم شلوغ بود،‌ زندگی ام را می کردم و سخت مشغول تربیت و بزرگ کردن فرزندم بودم. همیشه هم امید به آینده داشتم و اینکه او یک روزی خواهد آمد و اگر نیاید پسرم و یادگار او را در کنارم دارم و نیازی به ازدواج و همسر دیگری ندارم.
طی ۱۰ سال که از همسرتان هیچ خبری نداشتید، چه اقداماتی برای پیدا کردن او انجام دادید؟
طبیعی است که به هر دری می زدم تا اثری از او بیابم، با خیلی از اسرایی که می شناختم نامه نگاری می کردیم، در پاسخ این نامه ها رگه هایی از امید پیدا می شد، برای مثال گاهی اسرا برایم می نوشتند که اسمی به این نام را بر روی دیواری در بیمارستان، دستشویی و یا آسایشگاه دیده اند، که ممکن است حکایت از زنده بودن او بکند، البته از طریق مسولین و دستگاههای مختلف هم موضوع را پیگیری می کردیم، اما بدلیل اینکه عراق در این زمینه هیچگونه همکاری نداشت، امکان دسترسی به اطلاعات و کسب خبر نبود.
ازطرفی گاهی افسران و سربازان عراقی در اردوگاه با هم صحبت می کردند، نامی از اسرای خلبان و اینکه عده ای از آنها اسیر و مخفی هستند برده می شد که از طریق نامه نگاری از سوی اسرای آشنا به ما اطلاع داده می شد، که همه ی اینها روزنه ی امیدی برایم بود و در نهایت اینکه پیش خودم مطمئن بودم، ‌یک روزی این جنگ به پایان خواهد رسید و تکلیف حسین مشخص می شود.
از چه طریقی از قطعی بودن اسارت همسرتان با خبر شدید؟
وقتی نمایندگان صلیب سرخ از وجود ایشان در عراق مطمئن شده و با او ملاقات کرده بودند، موضوع را به دولت ایران منتقل کرده و سپس از طریق هلال احمر این خبر و اولین نامه اش را به همراه یک قطعه عکس به من دادند، نامه را که دیدم خیلی خوشحال شدم،‌ اما وقتی عکسش را دیدم شوکه شدم، او در عکس خیلی پیر، خسته، فرسوده، ‌شکسته و غمگین بود، به طوری که اصلا باورم نمی شد، این عکس حسین من باشد،‌ اما در هرحال خوشحال بودم و امیدم به آینده صد چندان شده بود.
در نامه هایتان چه مطالبی را مطرح می کردید؟
بعد از اعلام صلیب سرخ حدود دو سال و نیم بین ما نامه رد و بدل شد که در آنها فقط از حال یکدیگر و خانواده باخبر می شدیم و حق نوشتن مطالب دیگر را نداشتیم.
در طول سالهای نبود همسرتان، چگونه فرزندتان را بزرگ کردید؟
من همه سلامتی و جوانی ام را پای فرزندم گذاشتم و زمینه ی بهترین تحصیل و تربیت را برایش فراهم ساختم و امروز خوشحالم که او به عنوان دندانپزشک در جامعه مؤثر است و به درد مردم می رسد.
بعدا ۱۸ سال اسارت ، همسرتان را کجا و چگونه دیدید؟
بعد از مکالمه ی تلفنی که در روز ورود ایشان به خاک ایران انجام شد، در همان روز به فرودگاه رفتیم، همه ی اهل خانواده،‌ فامیل، بستگان و دوستان آمده بودند، من گوشه ای ایستاده و فقط او را تماشا می کردم، همه ی حاضران تک تک جلو رفته و با ایشان سلام علیک و دیده بوسی می کردند، اما من فقط تماشایشان می کردم و کاملا هم مشهود بود که او هم در بین جمعیت به دنبال من می گردد و خلاصه وقتی همه ی حاضران با ایشان دیده بوسی کردند یکی از مسوولین سراغ مرا گرفت و سپس نزد ایشان رفتم و انگار آسمان و زمین یکجا به من هدیه شده بود و به اندازه تمام دنیا و زمان ها شاکر خدای بزرگ شدم که یکبار دیگر همسرم را پس از ۱۸ سال فراق می دیدم.
چگونه طاقت آوردید که آخرین نفر به سراغش بروید؟
خجالت می کشیدم، رویم نمی شد!
روزهای اولیه آزادی ایشان با شما چگونه گذشت؟
روزهای سخت، اما ارزشمند ی بود، او با توجه به اینکه ۱۸ سال تمام از ایران، محیط خانواده و اجتماع دور بود، مشکلات زیادی داشت، به او ۶ ماه مرخصی داده بودند و همیشه در خانه بود، روزهای اول خیلی احساس غریبه گی می کردیم. خیلی چیزها عوض شده بود و خیلی چیزها و حرف ها را هم نمی شد مطرح کرد، او هم وقتی بیرون می رفت و یا با هم می رفتیم از تغییرات بوجود آمده کلافه می شد و در مقابل خیلی از آنها نمی دانست که چه عکس العمل باید داشته باشد.
در این شرایط، وقتی دیدم به او سخت می گذرد پیشنهاد نوشتن خاطرات دوران اسارتش را دادم و ایشان هم علی رغم اینکه یادآوری آن روز ها برایش درد آور بود ولی در طول این زمان مشغول این کار شد و تمام خاطرات خود را در چندین دفتر نوشت که ماحصل آن انتشار کتاب خاطرات ایشان بود.
در حال نوشتن خاطرات، وقتی به یاد آن روزهای سخت می افتادند چکار می کردند؟
گاهی می دیدم که بسیار سیگار می کشند و سرشان را بین دو دست گذاشته و وحشتناک به اطراف نگاه می کنند.
می گفتم خوب آن صحنه هایی که برایت سخت و ناگوار است را ننویس. می گفت: نه باید همه ی اتفاقات مو به مو نوشته شود.
بعد از طی ۶ ماه چه کردند؟
با دعوت نیرو هوایی در دفتر مطالعات و تحقیقات این نیرو مشغول شد و بعد از حدود ۲ سال هم با تقاضای خودشان بازنشسته شدند.

۱۸ سال اسارت چه تغییراتی در ایشان بوجود آورده بود؟
بسیار با ایمان شده و هیچ تعلق مادی و مالی به دنیا نداشتند، بسیار پخته و آبدیده شده بودند و مشکلات و مصائبی که برای ما بسیار اهمیت داشت ،‌ برای او اصلا مهم نبود و به راحتی با آنها برخورد می کردند.
خیلی وقت ها که من در مشکلات از کوره در می رفتم او خیلی متین و آرام و منطقی بود و با صبر و طمئنینه با آنها مواجه و باعث آرامش خانواده می شد.
عکس العمل ایشان در خصوص تغییرات جامعه بعد از ۱۸ سال چه بود؟
آن روزها خیلی چیزها برای او عجیب و باور نکردنی بود، اما کم کم خودش را به همه چیز عادت می داد و می گفت: جریان جامعه مثل رودخانه ای است که باید با او رفت و نمی شود ایستاد، لذا چاره ای نیست، ما در این جامعه زندگی می کنیم و باید همه چیزش را هم به پذیریم و می پذیرفتند.
چقدر زمان برد که ایشان از نظر رفتارهای اجتماعی به حالت اول برگردند؟
به حالت اول که هیچوقت ،‌اما بعد از یکسال تقریبا رفتار و برخوردهایشان عادی شده بود.
ایشان از شکنجه ها و خاطرات تلخ اسارت هم می گفتند؟
اوایل تعریف می کردند، از شکنجه های وحشتناکی که گاهی بیان آن آدم را آزار می دهد و ایشان هم وقتی می گفتند تمام بدنشان به لرزه می افتاد، به طوری که از حال طبیعی خارج می شدند، لذا بعدها حتی گاهی می خواستند خاطره ای تعریف کنند، ما سعی می کردیم بحث را عوض کنیم که با طرح مسایل اسارت به ایشان لطمات روحی و جسمی وارد نشود.
همسرتان بیماری خاصی هم داشتند؟
خیر، علی رغم اینکه ایشان ۱۸ سال اسارت را یک خواب آرام نداشتند، ۱۸ سال حسرت نوشیدن جرعه ای آب خنک و یک لقمه نان را داشتند و همه چیز در اردوگاهها غیر بهداشتی و چندش آور بوده،‌ اما با توکلی که به خدا داشتند، ‌همه ی این دوران ‌سخت و وحشتناک را گذراندند و پس از مراقبت های ویژه ی پزشکی، هیچ بیماری در ایشان وجود نداشت.
ایشان اوقات فراقتشان را در اسارت چگونه می گذراندند؟
با توجه به اینکه ایشان سالها در سلولهای انفرادی بوده و با کسی ارتباط نداشته اند، قرآن را کامل حفظ کرده بودند، زبان انگلیسی می دانستند و برای ۲۶ سال نماز قضا خوانده بودند.
آقای لشگری زیارت حرم امام حسین (ع) هم رفته بودند؟
بله، در طول سالهای اسارت به دفعات خواسته بودند که در تلویزیون عراق حاضر شده و علیه ایران صحبت کند ولی ایشان هیچگاه زیر بار این ذلت نرفته بودند، تعریف می کردند که اواخر دوران اسارتشان یکی از نزدیکان صدام که سرتیپ اطلاعات عراق بوده نزد ایشان رفته و از او خواسته بود که در تلویزیون عراق علیه ایران صحبت کرده تا همه ی امکانات را برایش فراهم کنند که بتواند در عراق زندگی کند، اما حسین گفته بود: من اگر می خواستم در این رابطه حرفی بزنم، همان روز های اول می گفتم، می خواهید مرا بکشید،‌ بکشید،‌ چرا من مملکتم را بفروشم.
و وقتی می بینند که حسین به هیچ وجه خواسته ی آنها را قبول نمی کند، از او می خواهند که اگر خواسته ای دارد مطرح کند، که ایشان هم درخواست زیارت قبور مطهر ائمه(ع) را می کنند که آنها هم موافقت کرده و با پوشانیدن لباسهای عربی به طوری که ناشناس باشند به زیارت می برند.
بعد از آزادی از اسارت هم جهت زیارت به عراق رفته اند؟
خیر
شما چی، برای زیارت کربلا رفته اید؟
خیر؟
دوست دارید بروید؟
هرگز!
چرا؟
برای اینکه عراق کشوری است که ۱۸ سال از بهترنی روزهای عمر من و حسین را به تباهی کشید و کشوری که سخت ترین و وحشینانه ترین شکنجه ها را به همسرم تحمیل کرد،‌ لذا هیچوقت دوست ندارم این کشور را ببینم.
زمانی که راه کربلا باز شده بود، گاهی دوستان حسین می گفتند که بیایید به کربلا برویم و من می گفتم: اگر مرا بکشند هم نه خودم می روم و نه می گذارم حسین برود، البته زیارتگاههای عراق را واقعا دوست دارم.
بعد از شهادت حسین، چه توقعی از زندگی دارید؟
نمی دانم، اما همین را می دانم که هنوز هم همیشه حسین با من است،‌ اگر چه دیگر نیست، او هیچوقت ناراحتی مرا نمی خواست و می گفت: من نمی خواهم کوچکترین ناراحتی را در چهره ی شما ببینم و اگر می دید واقعا به هم می ریخت.
امروز از اینکه او حضور فیزیکی ندارد خیلی ناراحتم و غصه می خوردم، اما خیلی وقت ها هم حضور حسین را در کنارم و در خانه کاملا حس کرده ام.
شما فکر می کنید نسل جوان امروز ما از وقایعی که بر سر حسین های زمان آمده، آگاهی دارند؟
خیلی کم
چرا؟
نمی دانم، شاید بخاطر کوتاهی مسوولین فرهنگی جامعه است که تاکنون نتوانسته اند به درستی این ارزشها را منتقل کنند.
آنهایی که دست اندرکار مسائل فرهنگی هستند،‌ تجربه دارند، کارشناس امور مربوطه هستند و آگاهی اش را هم دارند باید به فکر نسل امروز و فرداها باشند و با انتقال درست و دایمی ارزشها، نگذارند این قشر مظلوم، پیش از این مظلوم واقع شوند.
اگر به ۱۸ سال اسارت همسرتان و ۱۸ سال فراق خود برگردید،‌ فکر می کنید کدام یک از شما اسیر تر بوده اید؟
چه بگویم؟ او به نوعی این ۱۸ سال زجر کشیده است و من هم به نوعی دیگر، ولی او همیشه می گفت: شما بیشتر زجر کشیده اید،‌ ولی من می گفتم: نه حسین جان، من اینجا آزاد بودم و همه چیز هم داشتم، اما تو هیچیک از اینها را نداشتی.
الآن اگر خواسته ای از حسین داشته باشی ، چیست؟
حسین مرد بزرگی بود، واقعا مرد بود و طی این ده سال زندگی بعد از اسارت ندیدم مردی را که قابل مقایسه با او باشد، مرد خالصی بود، اهل ریا نبود. حالا هم ازش خواسته ام که مرا پیش خودش ببرد.
اگر به شمابگویند که تا آخر عمر فقط یک آرزو کنید و برآورده شود، چه آرزوی داشتید؟
فقط آرزو دارم بروم پیش حسین، چیز دیگری نمی خواهم و شاید آن دنیا با هم بیشتر زندگی کنیم.
چطور شد که ایشان به شهادت رسیدند؟
در آن روز، ایشان صبح رفتند در جلسه هیأت مدیره مجتمعی که در آن ساکن هستیم ظهر آمدند و پس از نماز و ناهار کمی خوابیدند و سپس رفتند ادامه جلسه صبح، شب ساعت ۹ بود که آمدند و شام خوردیم. سپس ایشان به روال هر روز نوه مان را بردند بیرون و بعد از ۲، ۳ ساعتی قدم زدن و بازی کردن به خانه برگشتند و سپس برای یک ساعتی هم رفتند به نانوایی،‌ سوپر محل و نگهبان مجتمع سرزده و حال و احوالی کرده و آمدند،‌ برایشان چایی ریختم خوردند و گفتند: من می روم بخوابم.
ایشان رفتند و خوابیدند و من و نوه ام پای تلویزیون نشستیم تا پسرم که آن شب شیفت بیمارستان بودند برگردد.
۵/۱ ساعت از شب گذشته بود که حسین از خواب بیدار شد که برود طبقه بالا (‌منزل ما دو بلکس است) گفتم: کجا می روی؟
گفت: می روم دوش بگیرم.
گفتم: چرا این وقت شب؟
گفت: خیلی گرمم است.
ایشان رفتند ودوش گرفتند،‌ زمانی که از پله ها پایین می آمدند، من در حال بالا رفتن بودم ت بروم و بخوابم.
به ایشان گفتم: شما کاری ندارید؟
گفت: نه و رفتند پایین و دراز کشیدند.
من هنوز به پله آخر نرسیده بودم که صدای سرفه ی حسین بلند شد، ایشان تقریبا همیشه سرفه می کردند و این کارشان طبیعی بود، بخاطر اینکه سیگار زیاد می کشیدند، بخصوص مواقعی که یاد شکنجه های دوران اسارت می افتادند، اما آن زمان سرفه هایش خیلی غیرطبیعی بود، من راستش ترسیدم، بلافاصله برگشتم نزد ایشان،‌ دیدم افتاده اند روی زمین.
گفتم: حسین چی شده؟
ولی او همینطور مرا تماشا می کرد. شاید باورتان نشود، اما یک دقیقه هم طول نکشید که چشمهایش بسته شد و برای همیشه رفتند، به همین سادگی!
شما چه کردید؟
من و نوه ام توی خانه تنها بودیم، سراسیمه و درحالی که مرتب فریاد می کشیدم رفتم بیرون و در همسایه ها را زدم، آنها آمدند و به اورژانس زنگ زدند، آمبولانس آمد و به ظاهر برای مداوا بردند بیمارستان، اما من مطمئن بودم که او رفته و تمام خاطراتمان را هم با خودش برده است.
گاهی که با خدا صحبت می کنی، از او چه می خواهی؟
به خدا می گویم: خدایا همه ی زندگی و هستی مرا بگیر، اما حسین را ۵ سال دیگر برایم بفرست.
می گویم: خدایا برای تو که کاری ندارد، یکبار هم که شده خواسته ی مرا اجابت کن!
اگه یک آرزو داشته باشی تا آخر، چیه؟
یعنی تا آخر عمر؟
بله؟
آقای لشگری زنده شود.

خاطرات همسر خلبان شهید لشکری در «روزهای بی‌آینه»

نوید شاهد: کتاب «روزهای بی‌آینه» بازگو کننده خاطرات منیژه لشکری همسر سرلشکر خلبان شهید حسین لشکری از زندگی و دوره ۱۸ ساله اسارت همسرش به کوشش گلستان جعفریان به زودی منتشر می‌شود.

به گزارش نوید شاهد به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، گلستان جعفریان نویسنده درباره کتاب جدیدش در حوزه ادبیات هنر مقاومت گفت: کتاب «روزهای بی‌آینه» شامل خاطرات منیژه لشگری همسر سرلشکر خلبان شهید آزاده حسین لشکری از زندگی‌اش و چگونگی تحمل ۱۸ سال دوری از همسرش در دوره اسارت را بازگو می‌کند.
وی ادامه داد: این کتاب به روایت ناگفته‌های از جنگ تحمیلی می‌پردازد و چگونگی انتخاب‌های یک زن در نبود همسرش و به دوش کشیدن بار زندگی توسط دختری ۱۸ ساله به همراه فرزند ۴ ماهه‌اش را شرح می‌دهد که روایت آن به صورت اول شخص و در قالب مستند داستانی است که به دلیل واقعی بودن آن سنگینی بار مستند در این کتاب بیشتر به چشم می‌خورد.
این نویسنده مراحل تالیف این کتاب را بسیار جالب دانست و گفت: تالیف این کتاب به طور تقریبی یک سال به طول انجامید و در این مدت برای خودم بسیار جالب بود که با چنین زن قوی و محکمی سر و کار داشتم و لحظه به لحظه می‌توانستم خودم را جای او ببینم.
جعفری درباره این موضوع که این کتاب تا چه حد پاسخگو نیاز جامعه امروز ما خواهد بود گفت: به نظر من کتاب «روزهای بی آینه» دارای نگاه تازه‌ای است و به نوع ویژه‌ای به زندگی خانواده شهید لشکری پرداخته است، به گونه‌ای که می‌تواند درگیری‌های همسر این شهید را با افکار خود و اطرافیانش به طرز کامل تشریح کند و این که یک زن چگونه مدت ۱۸ سال را به همراه پسرش در دوره اسارت همسر می‌گذراند و برای خوانندگان و علاقه‌مندان به موضوع هنر مقاومت جالب توجه باشد و در واقع این کتاب به جنگ با رویکرد متفاوتی پرداخته است.
وی درباره استقبال مخاطبین از این کتاب اظهار داشت: بسیار خوشبین هستم که خوانندگان به این کتاب جذب خواهند شد. چون اتفاقات بیان شده در این کتاب درگیری‌های یک انسان را به همراه تمام حاشیه‌ها و فراز و نشیب‌هایش توضیح می‌دهد که ممکن است برای اکثر افراد به صورت روزمره پیش بیاید و خوانندگان قطعا می‌توانند با شخصیت اصلی این کتاب همزادپنداری داشته باشند.
گفتنی است این کتاب مراحل فنی قبل از چاپ را در انتشارات سوره مهر می‌گذراند.