تاریخچه شکل گیری نیروی زمینی

بررسی شرایط خاصی که نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران و بویژه نیروی زمینی ارتش در آغازین روزهای جنگ تحمیلی عراق علیه ایران با آن روبرو بوده است، می­تواند ما را به فهم عمیق­تر و درک کامل­تری از واقعیت­هایی برساند که شالودۀ هشت سال از بحرانی­ترین و مهم­ترین برهه­های تاریخ انقلاب اسلامی ایران را تشکیل­می­دهند. گرچه در این باب کتب فراوان نگاشته­شده و مقالات متعدّدی به­ رشتۀ­ تحریر درآمده­است، لیکن با بررسی جامعی از پیشینۀ مکتوب دفاع مقدّس و بویژه پس از مراجعه به پیشکسوتانی که روزگاری در کسوت سربازی انقلاب، فرماندهی یگان­های نیروهای مسلح جمهوری اسلامی را برعهده­داشته­ و تاریخ­سازان و افتخارآفرینان این برهه از تاریخ انقلاب بوده­اند، به وضوح درمی­یابیم که واقعیت­های بسیاری از این دوره یا ناگفته مانده­اند و یا کمتر به آن­ها پرداخته­شده­؛ واقعیت­هایی که شرایط امروز و سرنوشت آیندۀ این مرز و بوم لاجرم با آن­ها گره­خورده­است. در این مقاله تلاش شده­است با محور قرار دادن نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران، در این برهه از تاریخ کشورمان تعمّق بیشتری بنماییم.

هجوم سراسری ارتشِ کاملاً آمادۀ عراق به میهن عزیزمان در شهریور ماه ۱۳۵۹ ه. ش. زمانی صورت­گرفت که ارتش جمهوری اسلامی ایران در شرایط سخت و بدی قرار داشت. در آن زمان تنها نیروی نظامیِ سازمان­یافته و با دانش نظامی بالا و تجهیزات مناسب که انتظارمی­رفت بتواند از مردم و میهن دفاع­کند، ارتش بود. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نهاد نوپایی بود که هنوز نمی­شد روی آن حسابی باز کرد. مجموعۀ قوای انتظامی بویژه ژاندارمری که در مرزها مستقر بود نیز توان رزمی و تجهیزات مناسبی برای دفاع در برابر حملات سنگین دشمن نداشت.

ارتش که با فرمان هوشمندانه و تیزبینانۀ حضرت امام خمینی (ره) در ۲۸ فروردین ماه ۱۳۵۸ از توطئۀ بدخواهان و کوته­فکران مبنی بر «انحلال» آن رسته بود، با از دست دادن تعداد زیادی ار فرماندهان ارشد خود در جریان تصفیۀ انقلابی ارتش، اخراج ۴۰ هزار مستشار نظامی خارجی که عمدتاً آمریکایی بوده و در تمام امور نقش کلیدی داشتند، لغو قراردادهای خرید تجهیزات نظامی و ادوات مدرنِ جنگیِ در حال تحویل، تقلیل کارکنان پایور ثابت نظامی در رده­های مختلف به دلیل توقّف استخدام، کم شدن مدت خدمت وظیفۀ عمومی از دو سال به یک سال، انحلال پاره­ای از قسمت­ها و واحدهای نظامی، متوقّف شدن طرح احداث بعضی از پایگاه­های نظامی و … در حدّ قابل توجهی تضعیف­ شده­بود و با همۀ این احوال بشدّت درگیر در غائلۀ ضدانقلاب بود. نیروی زمینی ارتش که استعداد آن از حدود ۲۸۵ هزار نفر به حدود ۱۵۰ هزار نفر کاهش­ و قدرت عملیاتی آن به چهار لشگر با آمادگی رزمی پایین تقلیل یافته­بود، عملاً با دوسوم توان و استعداد خود در غائلۀ کردستان و آذربایجان غربی درگیربود.[۱] ضد انقلاب که از همان ابتدای پیروزی انقلاب با سوء استفاده از شرایط نابسامان و متزلزل موجود، با محاصره و حمله به پادگان­های نظامی و مراکز حسّاس شهرها در مناطق غرب و شمال غرب کشور و همچنین توطئه­چینی در سیستان­وبلوچستان و ترکمن­صحرا، سودای تجزیۀ ایران اسلامی و در وهلۀ اوّل ایجاد کردستان مستقل را درسرمی­پروراند، علی­رغم حمایت­های خائنانه و برنامه­ریزی­شدۀ دولت موقت و ابوالحسن بنی­صدر، رئیس جمهور مخلوع، با شدت عمل و مقاومت قهرمانانۀ ارتش جمهوری اسلامی ایران و نیروهای مردمیِ انقلاب که تحت لوای سپاه پاسدارن گردهم آمده بودند، مواجه شد. بی­تردید بزرگترین نقش محوری را در غائلۀ کردستان شهید علی صیّاد شیرازی بر عهده داشته­است. به نحوی که با ابلاغ حکم نمایندگی بنی­صدر، رئیس جمهور وقت به ایشان در مسائل کردستان در مورّخۀ ۱۳۵۹/۲/۲ و آغاز عملیات­های کوبندۀ رزمندگان اسلام علیه ضدانقلاب تا اواخر شهریور ماه همان سال و با رسیدن به سردشت و آزادسازی شهرهای عمدۀ کردستان، می­رفت که بساط ضدانقلاب در کردستان برچیده­شود. متأسفانه کارشکنی از طرف لیبرال­ها و تلاش تعدادی از کوته­فکران و مشاوران نظامی بنی­صدر و مخالفان رشد سپاه پاسداران موجب این گردید که در طی دو حکم به فاصلۀ کمتر از یک ماه شهید صیاد شیرازی از کار برکنار و عملاً فعالیت­های مشترک قرارگاه­های تابعۀ آن تعطیل­گردد.

در مقابل، ارتش عراق با شروع تبلیغات سرسام­آوری به افزایش روحیۀ خصومت و ایجاد کینه در مردم و نظامیان خود نسبت به ایران اقدام کرد و با خرید تجهیزات مدرن نظامی، احداث پایگاه­های جدید در مرز، احضار متولدین ۱۹۵۵ و ۱۹۵۶ به خدمت و فراخوانی نیروی ذخیرۀ ارتش، استعداد یگان های خود را فوق­العاده گسترش­داد. صدام که تا روز ۳۱ شهریورماه ۱۳۵۹، ۶۳۶ مورد تجاوز زمینی، هوایی، بمباران، غارت احشام مرز نشینان و … را در خاک میهن عزیزمان صورت­داده­بود و در مورّخۀ بیست­وششم همان ماه با لغو یک جانبۀ قرارداد مرزی وحسن همجواری ۱۹۷۵ الجزایر در مقابل دیدگان مجامع بین­المللی زمینه را برای آغاز جنگی تمام­عیار علیه ایران اسلامی آماده­کرده­بود، با حملۀ ۳۱ شهریورماه جبهه­ای به طول ۱۳۵۲ کیلومتر را از جنوب شرقی آبادان تا شمال قصر شیرین تشکیل­داد و بیش از ۱۴ هزار کیلومترمربع از خاک کشورمان را اشغال­نمود.

 در چنین وضعیتی که عراق ۹  لشگر را وارد کارزار نموده­بود و عملاً از پشتیبانی ۱۲  لشگر زرهی، مکانیزه، و پیاده و ۳۰ تیپ پیادۀ مستقل برخوردار بود و به جرأت می­توان گفت هیچ نقصی از نظر تجهیزات و نیروی انسانی نداشت، مقایسۀ توان رزمی عراق با ارتش ایران نسبت برتریِ هشت به یک و طبق برخی برآوردها پانزده به یک ارتش عراق بر ارتش ایران را نشان می­داد.[۲]

متأسفانه به رغم اینکه این حمله و آغاز درگیری بین ایران و عراق کاملاً قابل پیش­بینی و تهدیدهای موجود کاملاً ملموس بود، لیکن تحلیل­های نادرست و سیاست­های خائنانۀ ابوالحسن بنی­صدر، رئیس جمهور وقت ایران و اعوان و انصار وی در کابینۀ دولت موجب­شده­بود که ایران به منظور دفع این تجاوز آمادگی لازم را نداشته­باشد.

 عمده­ترین یگان­های زمینی ارتش که از همان نخستین روز نبرد با ارتش عراق درگیر شدند، لشگر ۹۲ زرهی خوزستان در منطقه جنوب و لشگر ۸۱ زرهی کرمانشاه در منطقه غرب بودند. در این روز در تبادل آتش میان طرفین، توپخانۀ نیروی زمینی مستقر در آبادان، کارخانه تولید گاز فاو در عراق را به­آتش­کشید. به علاوه مواضع دشمن در امتداد ساحل جنوبی اروندرود زیر آتش سنگین نیروهای خودی قرارگرفت.

بر خلاف انتظار ستاد کل فرماندهی ارتش عراق، یگان­های لشگر ۹۲ زرهی با استعداد رزمی خود شجاعانه در مقابل نیروهای عراقی ایستادگی­نمودند و ارتش عراق مجبورشد نیروهای بیشتری را وارد خوزستان نماید. دشمن پس از تصرف خونین پاسگاه فکه در مقابل دفاع دلاورانۀ یک گروه رزمی از تی۳۷ زرهی شیراز، به مواضع گروه رزمی۳۷ مستقر در تپه ماهورهای فکه حمله­می­کند که با آتش دقیق و مقاومت شدید دلاورمردان ارتش مواجه­می­شود و مجبور به عقب­نشینی می­گردد. در همین روز گروه­های رزمی ارتش جمهوری اسلامی ایران نظیر گروه ۱۳۸ پیاده از لشگر ۲۱ و یک گروه رزمی از تیپ ۸۴  خرم­آباد نیز به صفوف مدافعان ارتش اسلام می­پیوندند.

در روز یکم مهر ماه، بر اساس تدبیر شهید سرلشگر ولی­ا… فلّاحی، جانشین ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران، خوزستان به سه منطقۀ عملیاتی تقسیم­گردید و قرارگاه هدایت­کنندۀ  عملیات در منطقۀ اهواز عملاً ترکیبی از شهید سرلشگر فلاحی، فرمانده لشگر ۹۲ زرهی اهواز، شهید مصطفی چمران، فرمانده سپاه پاسداران و استاندار خوزستان تعیین­گردید. توپخانه­های نیروی زمینی ارتش در منطقۀ خرمشهر و آبادان، و توپخانۀ ساحلی نیروی دریایی در آبادان بشدّت و با تمام امکانات خود، تأسیسات اقتصادی بصره و فاو را زیر آتش خود قراردادند و ضایعات زیادی به تأسیسات عراق از فاو تا بصره واردکردند. و بدین ترتیب نبرد توپخانه­ها از همان آغاز جنگ به صورت یک عنصر بسیار مهم جلوه­گر شد.

در روز دوم مهرماه، به دانشکدۀ افسری نیروی زمینی دستورداده­شد که با تشکیل گردان­های رزمی به خوزستان اعزام­شوند. بدین ترتیب تعداد ۷۳۱ نفر دانشجو، ۴۱ افسر و ۲۴ درجه­دار در ۳ گردان سازماندهی و  به جنگ­افزارهای انفرادی، تیربار و آر.پی.جی-۷ مجهز و آماده می­شوند که در تاریخ ۱۳۵۹/۷/۳ از طریق هوا به اهواز اعزام­شوند. در این روز در جبهۀ غرب، نبرد تیپ ۱ زرهی لشگر ۸۱ کرمانشاه در منطقۀ عمومی میمک بسیار چشمگیر بود. اگر چه حملۀ متقابل این تیپ به دشمن در نهایت به نتایج مطلوب ختم­نگردید، لیکن موجب­شد ارتش عراق نتیجه­گیری کند که در برآوردهای خود مرتکب اشتباه بزرگی شده­است.

در روز سوم مهر ماه، تهاجم نیروهای زمینی عراق به خرمشهر و آبادان با اجرای آتش شدید توپخانه آغازگردید. شدت آتش به حدی بود که فرمانده ایرانیِ منطقۀ نبرد گزارش­می­کند چنانچه با حملات هوایی ارتش، توپخانه دشمن خاموش­نشود، ظرف چند ساعت خرمشهر با خاک یکسان می­گردد. در حالی که وضعیت خرمشهر لحظه به لحظه وخیم­تر می­شد، گردان­های دانشجویان دانشکدۀ افسری با یک قرارگاه هدایت­کننده با ۱۲ فروند هواپیمای سی-۱۳۰به خوزستان اعزام شدند.

در ساعت ۱۲:۰۰ این روز، دشمن از سمت شمال به ۵ کیلومتری خرمشهر رسید و خرمشهر به محاصرۀ نیروهای عراقی درآمد. به علت تداوم آتش دشمن و فشار حملات نیروهای عراقی، نیروهای مدافع خرمشهر شامل گردان ۱۵۱ دژ لشگر ۹۲ زرهی، گردان تکاوران دریایی، ژاندارمری، شهربانی، نیروهای مردمی و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ساعت ۱۴:۴۰ به داخل شهر عقب­نشینی و تلفات و ضایعات آنها ساعت به ساعت بیشتر می­شود.

به جز دانشجویان دانشکدۀ افسری که به کمک یگان­های لشگر ۹۲ زرهی به منطقه وارد شدند، در این روز یک گروه رزمی شامل گردان ۱۴۸ پیاده و یک گروهان تانک از مشهد به اهواز وارد شده و زیر امر تیپ ۱ لشگر ۹۲ قرار می­گیرد. این یگان، اولین واحد تقویتی بود که به منطقۀ اهواز-سوسنگرد اعزام گردید.

لشگر ۹۲ زرهی در منطقه­ای بسیار وسیع از چنگوله تا آبادان گسترش داشت و در مقابلِ آن، دستِ­کم ۵ لشگر زرهی، مکانیزه و پیادۀ دشمن در محورهای مختلف درگیر بودند که با آتش سنگین توپخانه و پشتیبانی هوایی پی در پی حمایت می شدند. در این روز سرهنگ غلامرضا قاسمی­لو به عنوان فرمانده لشگر ۹۲ زرهی تعیین­گردید. فرمانده جدید، یک قرارگاه فرماندهی برای غرب دزفول تشکیل­داد که اوضاع آن منطقه را سر و سامان دهد و برای هدایت این قرارگاه، معاون لشگر را که تا آن روز سرپرستی لشگر را به عهده داشت، انتخاب و معرفی­نمود.

از روز سوم مهرماه، هواپیمایی نیروی زمینی ارتش (هوانیروز) به طور فعّال در صحنۀ نبرد حضوریافت و در مناطقی مانند مهران، صالح­آباد و سرپل­ذهاب وارد عمل گردید. همچنین در منطقۀ ایلام، بسیج عشایری ملک­شاهی فعّال و وارد عمل شد. ورود این عشایرِ غیور به صحنۀ نبرد، سبب تقویت نسبی قدرت دفاعی رزمندگان و افزایش روحیۀ آنان گردید. هجوم بالگردهای رزمی هوانیروز به تانک­ها و نفربرهای عراقی، دشمن را به وحشت انداخت و از سرعت پیشروی نیروهای مهاجم به نحو قابل توجهی کاست. فرمانده پادگان سرپل­ذهاب با درایت و زیرکی، از فرصتِ بدست­آمده بخوبی بهره­گرفت و تنها با ۵ دستگاه تانکِ تعمیری چنان نمایشی را در برابر دیدگاه دشمن به اجرا گذاشت که نیروهای عراقی تصورکردند با یک موضع پدافندی قوی در محور سرآب­گرم روبرو شده­اند و همین امر سبب توقّف و عقب­نشینی عناصر دشمن­گردید.

در این بین ضدانقلاب نیز فعّالانه وارد عرصه نبرد گردیده و با حمله به اماکن و پایگاه­های نظامی در کردستان و آذربایجان غربی و انجام عملیات خائنانه در مناطق درگیر، به مشغول کردن رزمندگان ایرانی و تسهیل امور برای دشمن مهاجم مبادرت می­ورزد.

در روز چهارم مهرماه، دلاورمردان ارتش و سپاه مستقر در خرمشهر، به منظور جلوگیری از سقوط شهر در ساعت ۱۳:۴۰ با تمام توان به نیروهای دشمن در شمال شهر یورش می­برند و با آر. پی. جی-۷ ، تفنگ ۱۰۶ و سلاح­های موجود، تلفات و ضایعات سنگینی به یگان­های زرهی دشمن وارد می­کنند به نحوی که دشمن مجبور به انتقال مواضع خود به غرب جاده اهواز-خرمشهر می­شود. در این روز، توپخانۀ نیروی زمینی ارتش ضایعات سنگینی به تأسیسات اقتصادی عراق در فاو، امّ­القصر و ابوالخصیب وارد می­آورد. در روز چهارم مهر، سنگین­ترین نبرد در غرب در منطقۀ ایلام رخ­داد که نیروهای مسلح با همکاری مردم موفق شدند ۷۰ دستگاه تانک متجاوز عراقی را در ایلام و محورهای اطراف آن منهدم­نمایند.

روز پنجم، یکی از خونین­ترین روزهای نبرد در خوزستان بود. دشمن با ستون­های زرهی خود تا حوالی آب­تیمور پیش­روی­کرد، اما حضور فعال نیروهای مردمی، واردشدن قوای تازه­نفس از نیروی زمینی ارتش به اهواز و منطقۀ نبرد، فعالیت مؤثر بالگردهای هوانیروز و پشتیبانی شدید نیروی هوایی ارتش سبب­شد تا دشمن در جنوب غربی اهواز زمین­گیرشده و خط پدافندی نیروهای خودی انسجام بیشتری پیداکند. در محور بستان، پل بستان بر روی رودخانۀ کرخه به وسیلۀ مهندسی لشگر ۹۲  تخریب شد و تانک­های عراقی به صورت ستون در ۶ کیلومتری بستان متوقّف شدند. در محور فکه نیز سه گروه رزمی شامل باقی­ماندۀ گروه رزمی  تیپ ۳۷ زرهی شیراز و گروه رزمی ۱۳۸ پیاده لشگر ۲۱ (گردان ۱۳۸ و یک گروهان کامل تانک) و قسمتی از گروه رزمی ۱۴۱ پیاده لشگر ۲۱ توانستند با استفادۀ صحیح از موشک­های ضدّتانک تاو و دراگون و آر.پی.جی- ۷ و استفاده از تانک­های موجود و با استفادۀ مناسب از زمین و آتش دیده­بانی­شده، تعداد ۲۵ دستگاه تانک دشمن را کاملاً منهدم و لشکر ۱ مکانیزۀ عراق را زمین­گیر کنند. مقاومت و ایثار یگان­های لشگر ۲۱ چنان بود که سرلشگر عراقی،  وفیق السامرایی در کتاب «ویرانۀ دروازۀ شرقی»، صفحۀ ۶۴  از آن به عظمت یادمی­کند.

در مجموع با وجود مقاومت شدید رزمندگان و مردم در منطقۀ غرب، پس از ۵ روز نبرد مداوم با دشمن، شهرهای سومار، مهران، قصرشیرین و نفت­شهر به اشغال دشمن درآمد.

خرمشهر در ششمین روز نبرد، صحنۀ یک حماسۀ بزرگ بود. فشار نیروهای تقویت­شدۀ عراقی به حدی شدت­یافت که احتمال سقوط خرمشهر در همان روز قطعی به نظر می­رسید. عناصر باقی­ماندۀ لشکر ۹۲ زرهی، شامل نیروهای یک گردان تانک و گردان ۱۵۱ پیادۀ دژ، در این روز با کمک ژاندارمری در شمال خرمشهر، در حدود پلیس راه، دفاع از شمال شهر را به عهده گرفتند. سایر نیروها شامل باقی­ماندۀ گردان ۱۶۵ مکانیزه، به علاوۀ گردان تکاوران دریایی، دانشجویان دانشکدۀ افسری، رزمندگان سپاه پاسداران، و نیروهای مردمی که با مراجعه به مراکز نظامی و با گرفتن سلاح و امکانات به رزمندگان می­پیوستند، از منطقۀ غرب خرمشهر و جنوب آن عملیات تدافعی خود را برنامه­ریزی­کردند.

امیر بازنشستۀ ارتش، سرتیپ­دوم سعید پورداراب در کتاب «تقویم تاریخ دفاع مقدس»، جلد دوم، صفحۀ ۱۵۶ می­نویسد: «با تحلیلی ساده و منطقی از روند جنگ و نتایج حاصله و مقایسۀ نیروهای طرفین و پیش­روی ارتش عراق در روزهای نخستین جنگ، به درستی مشخص نیست چرا پس از ۵ روز نبرد سهمگین و انهدام بخش عظیمی از نیروهای ارتش در غرب و جنوب، دستور حرکت لشکرهای ۷۷، ۲۱ پیاده، ۱۶ زرهی، و ۸۸ زرهی به منطقه داده­نشد؟ و چرا یگان­های نیرو[ی زمینی] را به صورت گردانی که هدف بسیار مناسبی برای نابودی توسط دشمن بود، به مناطق اعزام­می­کردند؟ فقط پاسخ این سؤال و خیلی موارد مشابه را باید از زبان بنی­صدر، فرمانده کل قوای وقت و مسؤولان آن زمان شنید!»

صدام در هفتمن روز جنگ، پیشنهاد آتش­بس داد و اعلام­نمود در صورتی که دولت ایران شرایط اعلام­شده را بپذیرد، ترک مخاصمه شود. این اقدام به معنای اعتراف آشکار مهاجم به شکست استراتژی­اش در حمله به ایران بود. نبردهای ۷ روز آغازین جنگ در خرمشهر، بستان، رقابیه، عین­خوش، و دهلران که با واردکردن تلفات سنگینی به دشمن همراه­بود، ارتش عراق را حتی از رسیدن به اهداف اولیۀ خود بازداشت و دشمن مجبور به توقف در مناطق ناخواسته و نامناسب گردید. رژیم بعث عراق که با هدف تصرف سه روزۀ ایران، رویای فتح قادسیه را در سر می پروراند، ۳۴ روز تمام در پشت دروازه­های خرمشهر، کابوسی را برای خود رقم­زد که تعبیر شوم آن سال­ها بعد دامن طراحان این سناریوی پلید را گرفت. نکتۀ قابل تأمل این است که به خلاف اشتباه تاریخیِ رایج، خرمشهر هرگز سقوط نکرد، بلکه تنها قسمت مهمی از شهر در شمال رود کارون سقوط کرد، ولی زمین خرمشهر در جنوب کارون هیچگاه به قدوم مزدوران بعثی عراق آلوده­نشد.[۳]

دولت ایران در پاسخ به پیشنهاد آتش­بس صدام اعلام­کرد تا زمانی که حتی یک سرباز عراقی در قلمرو سرزمین ایران وجود دارد، حاضر به مذاکره نخواهد بود و تنها شرط قبول آتش­بس از نظر ایران این است که دولت عراق نیروهای خود را از خاک ایران بیرون ببرد. نظام دیپلماسی بین الملل به سرکردگی آمریکا که نقشه های خود را در قبال حملۀ عراق به ایران نقش برآب می­دید، در هفتمین روز نبرد، ششم مهر ماه ۱۳۵۹، قطعنامۀ ۴۷۹ را در شورای امنیت صادرنمود. عراق بلافاصله این قطعنامه را پذیرفت، لیکن جمهوری اسلامی ایران اعلام کرد تا وقتی که نیروهای عراقی خاک ایران را ترک نکنند و به خرابکاری و اقدامات خصمانۀ خود پایان ندهند، ایران هیچ قطعنامه­ای را نخواهد­پذیرفت.

[۱] .  “اتحاد ارتش و سپاه نویدگر پیروزی­ها بود”، گفتگو با امیر سرتیپ مصطفی ارضی­فر: فرمانده لشکر ۲۱ حمزه سیدالشهداء،  جمهوری اسلامی، ۱۳۸۷/۶/۳۱٫

[۲] .  “چهرۀ راستین و شکست­ناپذیر نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران”، تفاهم، ۱۳۸۷/۱/۲۷٫  و  مرکز پژوهش­های دفاع مقدّس نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی، زیر نظر فرهاد بهروزی، تقویم تاریخ دفاع مقدّس (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۴)، ج ۲، ص ۱۹و۱۵۴٫

[۳] .  “خرمشهر هیچگاه سقوط نکرد”، گفتگو با سرهنگ پیاده ستاد مجتبی جعفری، اعتماد ملی، ۱۳۸۷/۳/۲٫

منبع: www.aja.ir

روابط عمومی نیروی زمینی ارتش