حقیقت و اصلِ اصیل هرانسانی، امام معصوم «علیه‌السلام» یا انسان کامل است، و لذا باید یک لحظه از توجه به او غافل نبود. اصحاب کربلا با این نگاه معنی فداشدن برای امام «علیه‌السلام» را فهمیدند و فهماندند که با معرفت به مقام امام «علیه‌السلام» و اشک و عزا برای حضرت امام حسین«علیه‌السلام» نظر به قدسی‌ترین مطلوب انسان محفوظ می‌ماند،با این معنا طلب و تمنّای آدمی طوری تغییر می‌کند که به عالم ایمان شوق پیدا کرده، نیاز و جایگاه رجوع دائمی به حضرت سیدالشهداء«علیه‌السلام» را از یک طرف و پشت‌ و مبارزه کردن به کفر دوران از طرف دیگر را، با همه وجود، بیابد، چه پشت‌کردن به کفر اموی به ظاهر اسلام و چه پشت‌کردن به کفر محلی ،منطقه ای و جهانی استکبار و چه کفر فتنه های داخلی و خارجی که سردمداران استکبار را به شوق و هیجان می اندازد تا به منافع و مصالح جهان اسلام دست اندازی کرده مصلحت و حقانیت آنان را بخطر اندازد به تعبیر امام سجاد«علیه‌السلام»: «سَهَّلْتَ لَهُم طَرِیقَ الْغَی‏» راه طغیانگری را برای مستکبران آسان کردند .پس راز انحراف و گمراهی آدمی در برون افتادن از قدسی ترین مطلوب خویش است که فقط با محبت و درک مقام امام معصوم «علیه‌السلام» و نفرت و مبارزه با تمام دشمنانش بدست می آید.